Vraag vandaag maar even niet hoe gaat. – MOMSPIRATION

Het is 8:37u als ik de tuin in loop. Ik realiseer mij meteen: Het moment dat we echt mee moeten gaan doen aan de schoolrun, dan gaan we echt nat. De testrondes mislukken in ieder geval faliekant.

Er lopen dan nu wel twee aangeklede kinderen achter mij aan richting de bakfiets. En we hebben de schooltas bij ons. Het is punten waard. Ik denk alleen dat de kleuterjuf er geen boodschap aan heeft als onze kleuter om 8:51u de klas in komt met de boodschap dat hij nog niet ontbeten heeft. De kleuter gaat alleen nog niet naar de juf. We brengen de bijna peuter naar het kinderdagverblijf. Het schooltje zoals wij het noemen. 

Zo gaan we al wat maanden als gezin van vijf door onze dagelijkse bezigheden. Van ochtendritueel, via blokkentorens, naar de lunch, dutjes voor de kleintje, de nodige digitale entertainment, afspraken en de zoveelste vragenlijsten, over de glijbaan, richting het avondeten. En sluiten we de dagen weer af met pyjama’s, een voorleesverhaal, knuffels in de stoel en staren naar de sterren en manen op het plafond.  Daarna keert de rust weer terug in huis. Wordt er niet meer gemopperd, gestoeid, gegooid met kussen, zijn er geen poepluiers meer om te verschonen, geen mondjes om te voeden, en geen pindakaasvingers overal.

Wanneer is het tijd voor mij?

Dat moment begint eindelijk de tijd voor mezelf. Het moment waarop ik begin aan mijn eigen avondritueel. Wat voornamelijk bestaat uit opruimen, de dag van morgen voorbereiden, een kopje thee, een kruik. Onder de douche en naar bed. Na zo’n lange dag zou ik het liefst eerst een poosje achter mijn laptop kruipen; inspirerende verhalen schrijven over het ouderschap. Een wandeling maken, een podcast luister. De dag uitgebreid bespreken met mijn lief. Gezellig samen een serie kijken. Nog even uitgebreide lezen in een spannend boek. Een yogasessie, mediteren. Al die dingen die er aan bijdragen dat je lekker in je vel zit. Alleen het enige wat er voor zorgt dat ik in balans ben, ik mezelf in het midden zet, is rust en slapen. En moet ik die dingen dus vaak laten bij het schuldgevoel over dat ik het niet doe. Dat ik weet wat ik zou moeten doen, gewoon niet doe.

Denk je wel aan jezelf?

Het is ook het moment waarop ik mij vaak realiseer, dat ik niet een keer aan mezelf heb gevraagd; hoe gaat het met je? Even bij mezelf inchecken of alles nog wel oké is. Heb ik gegeten? Genoeg gedronken vandaag? Eigenlijk; heb ik wel genoeg aan mezelf gedacht vandaag? Het antwoord op al die vragen is vaker niet genoeg dan zoveel dat ik nog bruis van de energie en motivatie. Wie heeft immers nog tijd om aan die dingen te denken als er drie kleine kinderen om voor te zorgen?

Inmiddels ben ik er toch wel achter dat een andere aanpak beter werkt. (lees ook: De kijk op het moederschap; Het is abnormaal, onalledaags en meer van dat ) Dat doen wat ik allang weet, vaak beter werkt. Zorgt dat ik ontspannen de dag door kom. Als ik de dag begin met een korte meditatie, dan is mijn energie ineens anders. Wanneer ik in de middag een moment neem om zelf te lezen, dat dan ook de boekjes uit de kast worden gehaald en er een fijn moment ontstaat. En als ik na het avondeten zeg dat ik even een wandeling ga maken om te ontprikkelen van de dag, het huis na een half uur echt nog wel rechtop staat en er geen kinderen zonder ongepoetste tanden naar bed gaan.

Een dag om dankbaar voor te zijn

En het werkt heus niet elke dag. Je hebt immers niet alleen met jezelf te maken maar met nog vier anderen, ook allemaal met hun eigen behoeften en energie. Toch is het wel fijn dat iemand aan het eind van de dag aan je kan vragen hoe het gaat en je niet met een diepe zucht eigenlijk in tranen wilt uitbarsten. Gewoon, omdat vandaag toch wel een fijne dag was, ondanks de nodige uitdagingen, drama over een autootje, verkeerde gesneden boterham en appelsap in plaats van melk. Er was vast ook tijd voor jezelf. Een momentje voor jezelf, voor jou als moeder. Een dag om dankbaar te zijn. Wat elke dag is er een om dankbaar voor te zijn.

Liefs, Anouk