Een diepe zucht. Ik aarzel nog even voordat mijn vinger als vanouds over het toetsenbord gaan bewegen. Wat is er toch gebeurd? Ergens in de afgelopen maanden viel de inspiratie voor verhalen ineens weg. Ineens werd schrijven over mijn gezinsleven, over de gezellige chaos en het moederschap een obstakel. Hoe kan dat nou? Hoe kan iets waar ik al jaren met plezier en toewijding aan werk ineens zoveel onrust brengen? Eerlijk gezegd weet ik het nog steeds niet. Misschien wel gewoon omdat.
De afgelopen maanden gingen mijn gedachten van grootste plannen naar stoppen voor altijd. En alles daar tussenin. Ineens wist ik niet meer hoe nu verder? Hoe kan ik als moeder van drie kleine kinderen en een druk gezinsleven én de uitdagingen die daar bij horen geen inspiratie meer hebben om nog maar een letter te typen. Ik weet het niet. Het enige antwoord is wellicht dat ik ook maar gewoon een mens ben. Dat ik ook niet altijd alle aandacht voor alle ballen in mijn leven kan hebben en er dus er wel eens een of meerdere kwijt raak.
Floep, weg is de bal. Ergens in een hoekje, onder de bank, waar niemand meer komt. Zeker niet sinds die lieve vrouw die tweewekelijks kwam helpen met het schoonmaken van het huis, verhuisde. Dus een poosje lag het daar in de hoek. En eerst voelde ik mij nog schuldig, omdat ik wist dat het daar lag. Ik kon het best pakken, maar koos er voor om het niet te doen. Schuldgevoel. Toen kwam er een periode waarin ik nog heel af en te dacht.. oh ja, die bal ligt daar nog. Misschien eens pakken. Maar de ruimte die was ontstaan door de bal daar te laten liggen was al snel weer opgevuld maar andere activiteiten. En het bleef bij af en toe een vluchtige gedachten aan die bal die daar lag.
Het liefst wil ik het allemaal. En dat stoffige hoekje opruimen, die bal weer in de lucht houden én al dat andere. Maar lieve mama, ik hoef je niet te vertellen dat dat (soms) gewoon niet gaat. Het duurde alleen wel lang voordat ik dat mijzelf realiseerde. Het kan nou eenmaal niet allemaal. Een gezin managen, omgaan met de promotie tot auti-mama, mijn sociale leven onderhouden, oh en niet te vergeten voor mijzelf zorgen. En dan nog al die dingen die ik vergeet nu te benoemen.
Ik kon alleen maar concluderen dat ik liever én strenger voor mijzelf moest zijn. Liever als het aankomt op alles wat ik zogenaamd moet van mijzelf. Strenger als het aankomt op alles waarvan ik denk dat het wel kan wachten, maar wat mij eigenlijk energie en kracht geeft om te zijn wie ik wil zijn. En dus/zo pak ik de draad weer op hier op dit prachtige platform. Zonder mij te verontschuldigen voor de stilte van afgelopen maanden. Zonder oordeel naar mijzelf toe. Ik heb de ruimte genomen om te leren. Leren hoe ik een moeder mag zijn. Nadenken over wat belangrijk is, voor mij, voor ons als gezin. Inzien dat het echt niet altijd hoeft, omdat het altijd zo werd gedaan. Ontdekken naar mogelijkheden liggen. Uitdagingen aangaan. En moet nieuw herwonnen energie haalde ik de bal onder de bank vandaan. Tijd om die weer hoog te gaan houden.
Liefs, Anouk
